Na een beroerte leek mij radiocarrière voorbij, maar ik vond een nieuwe weg om mijn passie te volgen.
Geschreven door Dirk Jan Buter in samenspraak met Gerwin Schuurman.
Na vele jaren heb ik ervaring als DJ, toch is radio maken niet meer zo vanzelfsprekend. In 2018 stond mijn leven helemaal op zijn kop. Door die beroerte ben ik in een rolstoel terechtgekomen, die zag ik even niet aankomen.
Radio maken was altijd een hobby van mij, en deed dat jaren met veel plezier. Veel artiesten kennen mij wel. Op zolder had ik een eigen studio en vaak nodigde ik artiesten uit voor een gesprek op de radio. Ik draaide dan hun nieuwe Hollandse nummers om meer bekendheid te geven. Ik heb veel contacten in de muziekwereld opgebouwd, ook vrienden gemaakt en veel bijzondere mensen ontmoet.
Toen het noodlot toesloeg, was dit een bittere pil. Het was wel meer dan tien stappen achteruit, dan ik gewend was te zijn. Het voelde als een uitzichtloze situatie en tegelijkertijd dankbaar dat ik het overleefd heb. Als je zo afhankelijk wordt, voel je je weer even zorgbehoevend als een baby. Voor de normale dingen heb ik nu hulp nodig. Dan moet je enorm veel geduld hebben, want niet iedereen heeft altijd tijd. Het is dan heel moeilijk om niet gefrustreerd of boos te worden. Ik heb geleerd dat het dan vaak erger maakt.
Ondanks wekelijkse oefeningen blijf ik grotendeels afhankelijk van mijn rolstoel, al kan ik kleine stukjes lopen. Mijn linkerarm en been functioneren niet meer optimaal en soms word ik overvallen door ondraaglijke krampen. Dat echt even shit. Ik denk dan: waarom moest dit nu mij overkomen en kost het mij veel moeite om dan positief te denken. Juist dan ben ik enorm dankbaar voor de mensen om me heen die me ondersteunen. Mijn zus en zwager betekenen ontzettend veel voor me en ook de zorg bij ‘s Heeren Loo. Ik heb veel bewondering voor de zorg die ik krijg, ik ben niet altijd even makkelijk, hoor, haha. Zonder hun zorgen, weet ik niet waar ik had gestaan. Het heeft mij geholpen, mijzelf weer op te rapen en door te gaan met mijn leven. Als het kan ga ik ook bij mijn ouders langs, comfortabel met de taxibus. Ook doe ik leuke dingen met mijn zoon Arjen, een dagje dolfinarium of naar de bioscoop.
Na die grote tegenslag en vele teleurstellingen die ik maar even moest verwerken, volgde een lange weg van revalidatie en helemaal zoals het was, wordt het nooit meer. En dan, net als je denkt dat de wereld gestolen kan worden, gebeuren er van die onverwachte dingen. Zo ontmoette Tiny, een mooie en lieve vrouw waarvan er maar één bestaat op de wereld. We hebben nu bijna een jaar verkering en aan het eind van dit jaar willen we verloven, is dat niet prachtig? Dit maakt alle hobbels en ellende die ik heb meegemaakt weer even goed. Tiny is wat voor mij het leven mooi maakt. Het geeft een doel en voldoening.
Je zal het vast niet geloven, maar radio maken doe ik ook weer! Niet meer op mijn zolder, maar in mijn studio in mijn zorgwoning in ‘s Heeren Loo, Ermelo. Vrienden helpen mij daarbij. Zij doen de techniek en ik? Ik praat weer als vanouds, alsof er niets is gebeurd. Ja, want dat kan ik gelukkig nog. Als je wilt weten hoe ik dit doe, dan nodig ik je uit om te luisteren naar mijn radioprogramma “Het Artiestenparadijs” (https://hetartiestenparadijs.nl/) op de woensdagavond van zeven tot acht uur. Dat gebeurt bij het Radio Sterrenteam (https://radiosterrenteam.nl/), een radiostation dat alleen te beluisteren is via het Internet, bijvoorbeeld via je smartphone of laptop.
Laat jij mij weten dat je hebt geluisterd en wat je ervan vond? Dank je wel, het betekent veel voor mij!
Mijn verhaal bewijst dat tegenslag niet het einde hoeft te betekenen, maar juist een nieuw begin
kan zijn. Ik hoop dat je luistert!